Arabayı sürmekten vazgeçebilmek  

Drive My Car.

Ryusuke Hamaguchi’nin, Haruki Murakami’nin bir kısa öyküsünden uyarladığı 2021 yapımı harika filmi.

Kare kare, plan plan işlenmiş bir 40 dakikanın ardından birden şaşırırız.

Zira o ana kadar görmediğimizi fark etmediğimiz, filmin açılış kredilerini fark ederiz.

Zamanın ne kadar öznel olduğuna dair bize atılmış bir çimdiktir bu.

Jeneriği neden 40. dakikada görürüz?

Çünkü, yönetmen ister ki izleyeceğimiz hikayenin duygusuna ve arka planına hakim olalım.

Bunu anlamadan gerçek bir empati veya düşünce geliştirmek mümkün değildir.

İki senedir süren bir yas, eriyerek bir insanın sıradan eylemlerine ve yaşantısına işlemiş bir yas...

Ne zaman ve ne şekilde aşılacağını bilemediğimiz bir yas...

O duyguların, yaşanmışlıkların içine girmek ve böylece bu konuda düşünmeye başlamak için bu deneyim gereklidir.

Tam da Deleuze’un zaman imge kavramına dairdir.

Deleuze’a göre sinema, düşünceyi sunan ve harekete geçiren bir etkinliktir.

Sinema, düşünceyi hareket ve zaman imgeleriyle kavramlaştıran insani bir yaratımdır. Deleuze, sinemanın psikanalitik değerlendirmeler ve semiyolojik yaklaşımlarla ele alınmasını ve bu çerçevede kuramlar oluşturulmasını eleştirerek sinemanın asıl olarak felsefi kavramlarla ele alınması gerektiğini vurgular.

Hareketin ve zamanın imgesini bir düşünsel faaliyet içerisinde veren sinemayı Deleuze, hareket-imge ve zaman-imge kavramlarıyla açıklamıştır.

İşte “Drive My Car” uzun durağan sekansları, ayrıcalıksız anlardan oluşan yolculuk planları ve bu süreç boyunca izleyicide oluşturduğu, sorgulattığı düşünceler ile Deleuze sinemasına bir örnektir.

Aynı zamanda bu geciktirilmiş krediler, bize der ki “Film asıl şimdi başlıyor. Sana karakterin başına neler gelmiş olduğunu anlattım.”

Ve bunu da acının kendi zamanında ortaya çıkmasına izin vermek için bu kadar sabırla yapar.

Bir deneyim olan acının da kendi zamanı vardır zira...

Koşturmacaya gelmeyecek bir zaman.