Aniden düştü hayatımıza 'Aniden'

Filmlerin isimleri önemlidir ya..
Neden “Aniden “ ?
Aslında hayat, aniden yarılan bir şey değil mi ?
Birden beklenmedik bir şey olur .
Aniden harika bir şey olur.
Masmavi bir göğe yükselirsin.

Birden beklenmedik bir şey olur.
Aniden berbat bir şey olur.
Kapkara bir cehenneme düşersin.

Mesele her ikisiyle de nasıl baş ettiğin ya da edemediğindir.
Yaşam anidenler ve anidenler arasında geçen zaman gibidir.

Filmin neresindeyse başında boyunlukla gördüğümüz Julie , Mavi.
Filmin hemen ilk planında boyunlukla gördüğümüz Reyhan, Aniden.
Bu , film boyunca tanıklık edeceğimiz nefis referansların ilkidir, lakin sonuncusu değildir.

Travmalı, yaralı ama yine de hayatının kontrolünü elinden bırakmayan biridir.

Beyin MR’ının görüntüsü bir Rorschech testine dönüşür.
Psikolojik ve hatta psikanalitik bakmamız icap eder filme..

Ve ardından ikinci, bu kez çok daha net bir 4.duvar ihlali gelir.
Biraz da kendimizle yüzleşme filmidir bu.

Ve başrollerde koku...

Koku belki de en şehevi duyumuz.
Cinsellikle , arzuyla en fazla ilişkili olan..
Reyhan’ın koku duygusunu yitirmişliği tam da bu cinsel tatminsizliğine bir göndermedir

Öte yandan karakterimizin adı da Reyhan ya..
İnsanların isimleri önemlidir ya..
Hoş kokulu... demek
“Rayiha” kendisi şiir gibi kokan bir sözcüktür.
Koku aynı zamanda bizim kimliğimizle ilgili bir şeydir öte yandan
Hem de sadece bireysel değil toplumsal kimliğimizle alakalıdır.
Reyhan ‘ın koku duyusunu yitirmişliği bu bağlamda aslında yaşadığı kimlik krizidir.

Onu gördüğümüz odada arkası bomboştur.
Yalnız ve zayıftır.
Dışarı bakar
Kaçıp gitmek ister
Ama biz dışarıyı görmeyiz
Kaçacak bir yer de yoktur

Ve o eşiği aşıp dışardaki dünyaya adımını atarken de yarasını ve travmasını görürüz.
Ve o eril ve modern dünyanın ona umursumazca sırt dönmüşlüğünü...
O doktor ya da hastabakıcı her kimse Reyhan’ın yüzüne bakmadan sigarasını fırlatacaktır umursamazca..

Ve Reyhan çok yorgundur
Dahası bıkkındır.

Kamera hemen ensesinden takip eder Reyhan’ı..
Zira onunla özdeşleşmeden, onun bakış açısından bakmamız mühimdir.
Şu şapşalca ve biteviye kendimizi anlamaya uğraşma döngüsünden çıkıp da bir birbirimizi anlamaya gayret etsek..
Kimbilir sonra yol kendiliğinden ve “aniden” kendimize de çıkıverir..