Suriyeli depremzedelerden yardım çığlığı: Nereye nereye gideceğiz? Sadece çocuklar için konteyner istiyoruz
Kahramanmaraş merkezli depremlerde Türkiye ve Suriye'de çok sayıda kent yıkım ile karşılaştı. Islahiye'de kalan ve çadırlarda yaşamlarını sürdürmeye çalışan Suriyeli depremzedeler yardım bekliyor.
Kahramanmaraş merkezli 6 Şubat depremlerinin en çok yıkıma neden olduğu yerlerden birisi olan Gaziantep’in İslahiye ilçesindeki depremzedelerin barınma sorunu hâlen sürüyor. Suriyeli bir grup göçmen aile de bir alanda kendilerine verilen 25 çadırda konaklıyor.
Aileler adına ANKA Haber Ajansı’na konuşan Hasan Çetile, 11 yıldır İslahiye’de yaşadıklarını söyledi. “Hem Türkiye insanına hem de Suriye insanına deprem oldu” diyen Çetile, tek taleplerinin konteyner olduğunu dile getirdi.
Hasan Çetile, depremlerin ardından yerleştiği çadırdan sonra konteyner için çağrı yaptı. Çetile, “6 tane çocuğum var. En küçüğü 2, en büyüğü 12 yaşında. Başka bir yol kalmadı bize. Bir şey istemiyoruz. Konteyner istiyoruz çocuklar için” dedi.
“YEMEK İÇİN KONTEYNERLERE GİDİYORUZ”
İnşaatlarda duvar işçisi olarak çalıştığını belirten Çetile, depremin ardından çadır bulduklarını, fakat jandarma ekiplerinin ellerinden aldıklarını öne sürdü. Kendilerine daha sonra yeni çadır geldiğini de anlatan Çetile, evlerinin ağır hasarlı olduğunu söyledi. Çetile, “Bize diyorlar ki, ‘Evin ağır hasarlı. Senin burada ne işin var. Başka bir ülkeye git’. Devlet, 15 bin lira destek verdi. Ben 15 bin lirayı aldım. Yemek için konteynerlere gidiyoruz, orada yiyoruz. İftardan önce veriyorlar. Ona da şükür yani” dedi.
“İSLAHİYE'DEN ÇIKIN DEMELERİ BİZE ZOR GELDİ"
Bulundukları alandaki 25 çadırda yaklaşık 150- 170 kişinin yaşadığını belirten Çetile, şunları söyledi:
“Burada tuvalet, banyo yoktur. Yanımızdaki market yardım ediyor. Orası açıyor; tuvalet, elektrik yardımı ediyor. Şükür olsun burada kimse bize karışmıyor. Bizden Suriyeli kimse konteyner almadı. ‘İslahiye’den çıkın’ demeleri bize zor geldi. Nereye çıkacağız, nereye gideceğiz? Benim kimliğim Antep’te. Annemin ve kardeşimin ev üzerine yıkıldı. Kardeşim ameliyat oldu. Depremin birinci günü Adana’ya götürdüm. Şimdi kabul etmiyorlar Adana’da, kimlik Antep’te diye. Orada ilaç vermediler. Sonra buraya mecbur geldim. 6 tane çocuğum var. En küçüğü 2, en büyüğü 12 yaşında. İnşallah iyi olacak yavaş yavaş. Başka bir yol kalmadı bize. Konteyner istiyorum, başka bir şey istemiyorum. Biz de burada 11 senedir yaşıyoruz. Bir şey istemiyoruz. Konteyner istiyoruz çocuklar için.”